Λοιπὸν τί μένει πλέον; φθίνει καὶ τὸ πλατάνι…
κανένα δὲν εὑρέθη τῶν θλίψεων βοτάνι.

Ὠκεανὸς ὀγκοῦται,
βλέπω πυρὸς αἰθάλην…
Ἄνθρωποι δὲν ἀκοῦτε;
θ' αὐτοκτονήσω πάλιν.

Πλὴν μοῦ φωνάζει πλῆθος ἀνθρώπων ἀφελές:
σκοτώσου τέλος πάντων χωρὶς νὰ μᾶς τὸ λές.

Τοιούτους ἀχαρίστους ποιὸς δὲν θὰ βλασφημήσῃ;
τὸν Τίμωνα δοξάζω, ποῦ πάντα τοὺς ἐμίσει.

Ὦ κόσμ' ἐλεεινέ,
λεπτὰ θὰ διανείμω…
τὰ λόγια μου φωναὶ
βοῶντος ἐν ἐρήμῳ.

Δὲν ἔρχεται κανένας… κανένας δὲν ἐφάνη…
δράξε λοιπὸν τὸ ξίφος καὶ σφάξου, δυστυχῆ…
κι' ἀφοῦ κι' ὁ Περικλέτος τὸ χέρι δὲν μοῦ πιάνει
γι' αὐτὸ θ' αὐτοκτονήσω… σὲ τόμον προσεχῆ…