Στίχους ποτὲ δὲν ἔγραψες ἐσύ;
Καλότυχος!… ἂν θὲς νὰ μὲ πιστέψῃς.
Μὴ γράψῃς −εἶν' ἡ τύχη σου χρυσῆ·
Τὸν ποιητὴ καθόλου μὴ ζηλέψῃς.

Γέλα μαζῇ ὅταν αὐτὸς γελᾷ,
Περίπαιξε ὅσα ἐκεῖνος λέει
Ἂν θέλῃς μὴν τὸν ἀγαπᾷς − ἀλλά,
Ἀλλὰ συμπάθησέ τον ὅταν κλαίῃ.

Καὶ ὅταν 'ς τὴ γωνιὰ φυλλομετρῇς
Τοὺς στίχους ποῦ ἐνέπνευσε 'ς τὴ Λύρα
Ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη, ἡ πατρίς,
Τοῦ ποιητοῦ σου μὴ φθονῇς τὴ μοῖρα

Γιατὶ κάθε γραμμὴ ὁ ποιητὴς
Τὴ γράφει μὲ τὸ αἶμα τῆς ψυχῆς του,
Καὶ τοῦ χαρτιοῦ τὰ φύλλα ποῦ κρατεῖς
Εἶνε σχισμένα φύλλα τῆς ζωῆς του.